Nuuk

Het vliegtuig steeg stipt om twintig uur vijfendertig op. De lucht was donkergrijs. Hij keek verschrikt en voelde de druk in zijn oren toenemen. Plots was daar de zon en ging het vliegtuig weer horizontaal vliegen. Het maakte hem op slag rustiger. De stewardess kondigde aan dat ze zometeen met allerlei lekkers zou rondgaan. Naar dat lekkers was het voor hem op elke vlucht uitkijken. Een gin-tonic, hoe klein ook, smaakte hem op het vliegtuig altijd beter.
Toen ze zijn eerste gin-tonic uitschonk, morste ze door een heftige luchtzak. Na zijn tweede gin-tonic voelde hij zich ontspannen. Zijn zakje chips kraakte net als de stem van de kapitein die iets zou aankondigen. Op het scherm zag hij dat ze boven Nuuk vlogen. Hij had nog nooit van Nuuk gehoord. Hij zou er ook nooit meer iets van horen.

Locatie: Nuuk, Greenland

Populaire posts van deze blog

Het hoesje van mijn autosleutel

Op het bureaublad valt mijn in het oranje uitgedoste autosleutel mij op. In de begindagen van Facebook in België, of toch in de begindagen dat ik een profiel had, kwam  je wel eens aanbiedingen tegen van het type dat zowel intrigeerde als argwaan wekte. Op het eerste zicht nutteloze prullaria werden als hoogstnoodzakelijk voorgesteld. Bij aankoop werd het volledige verkoopsproces binnen de Facebookpagina afgehandeld. In de media werd vaak gewaarschuwd om vooral niet op dergelijke advertenties in te gaan. Toch deed ik het. Het was een annonce voor hoesjes voor autosleutels. Een online aanbieder verkocht siliconen jasjes voor de autosleutels van zowat alle modellen van alle merken. Een volslagen idioot product, zou je denken, en dat dacht ik toen ook. Vier euro vijfennegentig, verzending - wellicht uit China - inbegrepen. Dat bedrag vond ik voldoende klein om het risico te lopen op niet-levering en bij kredietkaartfraude zou de bank toch alles terugbetalen. Enkele dagen later viel mi...
Meer lezen

Just do it, Europa!

Gisteren luisterde ik naar een inspirerende podcastaflevering van Bar Miroir, de cultuurpodcast van Radio 1. Rinus Van de Velde was er te gast. Samengevat was zijn boodschap dezelfde als die van Nike: Just do it. “Hell yeah”, dacht ik, en al helemaal toen ik gisteravond het volgende meemaakte. Ik zat op café in Melsbroek alwaar een Zweedse ingenieur zich ook bevond. Van zoveel kosmopolitisme zou men Melsbroek niet verdenken. Al helemaal niet omdat het de arme Antwerpenaren, West-Vlamingen, Oost-Vlamingen en Limburgers (om maar enkele bewoners uit deze geglobaliseerde wereld te noemen) die aan MS lijden, weg wil uit zijn voorschootgrote, door vliegtuiglawaai geteisterde dorp. Maar ik wijk af. Deze Zweedse ingenieur - zoals het een echte Zweed past, behept van enkel een smartphone en vooral geen cash - botste al snel op de grenzen van de betaalmogelijkheden in dit volkse café. Hij slaagde er niet in zijn schuld van 20 euro te vereffenen, ondanks de talrijke wonderen der betaaltechniek wa...
Meer lezen